-
De titel is een open deur. Iedere ziekte is een medisch probleem toch? Maar niet als je het beleid van de overheid en diverse discussies volgt op social media. Met veel verbijstering kijk ik dit aan. Het is tijd voor opheldering, daarom nu dit artikel. Vergeet niet om jouw mening ook te delen onderaan het bericht.
Start met de juiste vragen stellen
Je zou zeggen een feit is een feit, weer een open deur. Maar dan moeten we wel appels met appels vergelijken. De grote onduidelijkheid met de cijfers over mortaliteit, besmettelijkheid, co-morbiditeit maakt het bijna onmogelijk om een rechtlijnig beleid te verzinnen.
Daarnaast is het enige wat in de media te horen is angst en onzekerheid. Een nieuwe variant. Nog steeds te weinig IC bedden, hoge sterfte enzovoorts. Waar ik heel benieuwd naar ben is de visie en antwoorden op dit soort vragen:
- Hoe snel komt iemand op de IC terecht, en hoe verandert dat met voortschrijdend inzicht?
- Hoe groot is het deel van de besmette mensen dat weer – vanzelf – beter wordt?
- Hoe groot is het deel van de mensen die door corona op de IC beland?
- Hoe groot is het deel van de mensen die met corona op de IC beland.
Een andere belangrijke groep vragen is:
- Welke mogelijke medicamenten zijn er?
- Hoe goed werken deze?
- Hoe zetten we Ivermectine (een bewezen effectief medicijn) in?
- Voor welk deel van de zieke mensen is dit een oplossing?
Hopelijk en waarschijnlijk berusten de antwoorden van dit soort vragen steeds meer op wat er bekend is van de uitwerking en het mechanisme van covid. Dus als bij wijze van spreken 98% van positief geteste mensen herstellen van covid. Wat staat ons dan te doen met de 2% die wel ernstig ziek kan worden? Afbeelding via leefbewust.
Medici moeten medisch beleid bepalen
Wat is de triage? Hoe beheersen we de symptomen? Hoe gaan we om met risicofactoren? Hoe verhouden de maatregelen zich tegen over andere ziektes? Hoeveel problemen worden er veroorzaakt door de maatregelen. En hoe verhouden de positieve en negatieve aspecten van het beleid zich medisch gezien.
Dit is de lijn van gedachtevoering die ik wil horen van een medisch verantwoordelijke. Op basis van hun inschatting, op basis van feiten, kunnen we het risico vast stellen. Maar wat we nu gepresenteerd krijgen is slechts het zwarte scenario. Cijfers zonder foutmarge, feiten zonder context. En slechts gebaseerd op wat er fout kan gaan. Alleen maar met ruimte voor angst en onzekerheid.
Waar is het echte verhaal van hoe de covid crisis gemanaged wordt? In het ziekenhuis wel te verstaan, niet in Den Haag.
Over risicofactoren
Een ander aspect wat grof onderbelicht wordt zijn de risicofactoren. Van vitamine D bijvoorbeeld is bekend dat bij ongeveer 84% van de covid sterfgevallen er sprake is van een vitamine D tekort. Is het dan niet zinnig om hier een beleid omheen te bouwen?
En als gebleken is dat het virus zich verspreid via aerosolen en je deze met ventilatie en filtersystemen te lijf kunt gaan, moeten we daar dan niet actief beleid op maken? Zodat we kunnen kijken wat wel mogelijk is. En misschien zelfs wat er noodzakelijk is om verspreiding van het virus tegen te gaan?
En tot slot: hoe zorg je voor een goede weerstand, waar is het beleid voor preventie? Kunnen we echt alleen maar onszelf isoleren?
Beleid op basis van feiten
Het gebrek aan antwoorden blijft voor het grootste deel raadselachtig. In mijn visie komt het doordat we de pandemie te politiek bekijken. Wat mag open, wat mag dicht, hoeveel geld kost het enzovoorts. Als een maatregel eenmaal in gang is gezet, blijft deze als een stoomschip door denderen. Komt er een nieuw feit aan het licht, veranderen we niet van koers. Nee, in plaats daarvan komt er een compromis. En nog een, en nog een, en nog een… En zo raken we kant nog wal.
Laten we zeggen dat politiek uiterst ongeschikt is voor een medische evaluatie. Biologie en virussen laten zich niet vatten in het 9 tot 5 poldermodel. Als vitamine D een factor is, is dat een belangrijk feit, punt. Maar wie komt er op voor vitamine D in het geweld van lockdown en een run op vaccineren?
Medisch eerst, politiek als tweede
Als we erkennen dat corona een medisch probleem is dan geeft dat hopelijk ruimte voor beleid op basis van feiten. De inmenging van politiek polariseert iedere zinnige discussie die je hier over kan hebben. En dat houdt ons in een mentale lockdown. We moeten wel volgen en gehoorzaam zijn, want iets anders werkt niet. Wat zou er veranderen als je de artsen hier hier niet over laat adviseren, maar beslissen?
Of is het al te laat?
Is ons medisch systeem te verstrengeld in marktwerking, zorgbudgetten en politiek. Kunnen medici niet meer vrij spreken omdat ze afhankelijk zijn van hun werkgever? En is diens werkgever weer te afhankelijk van de zorgverzekeraar? En vaart de zorgverzekeraar blind op aangeven van de politiek?
Medisch én ethisch
Mijn hoop is gevestigd op de echte medicus. Degene die de eed van heeft afgenomen en er gehoor aan geeft. Geen kwaad doen en goed voorlichten zijn onderdeel van deze eed. En geen oog hebben voor de oorzaken, risicofactoren en preventie is dus medisch gezien ongehoord.
En het is een risico op zich. Want als we niet weten wat we moeten doen met 2% mortaliteit van covid, wat blijft er dan van ons over bij een nieuw virus als die een mortaliteit heeft van pak hem beet 4% met een r-waarde van 1.5?
Wat vind jij hiervan? Laat het nu weten in een comment hieronder.
11 Reacties